توسعه صنعت راه نجات شهرستان بهار

جهت خوزستانیزه کردن شهرستان سرسبزمان، این دام از سوی همانهایی که تا پشت دیوارهای فرمانداری باهار را به شهری دیگر الحاق کرده‌اند از سالها پیش چراغ خاموش طراحی و با خوشخیالی و ساده‌لوحی خودمان درحال اجراست! کسانیکه عقده‌ی تبدیل همدان به کلانشهر بی در و پیکری را دارند منتظرند دشت سرسبزمان تبدیل به صحرایی خشک شود و خودمان از شدت فقر زمینها را به بهای اندکی به ایشان بفروشیم تا شهرکهای اقماری در آن بسازند و باز به ما بفروشند! در شرایط فعلی اصرار بر کشت محصولات آب بر و زیان دهی مثل سیب زمینی تیشه به ریشه‌ی اقتصاد و معیشت و محیط زیست و آینده‌ی خود و کل شهرستان و استان زدن است، تصور اینکه باز هم سیب زمینی مثل سابق به قیمتهای خوب بفروش برود هم جز خوشخیالی چیزی نیست،

پیشنهاد بنده(که بارها به دوستان هم گفته‌ام):
۱-سالانه اقلا یک سوم مساحت زمینها را کشت نکرده و رهایش کنیم
۲-یک سوم هم به محصولات کم آب بر اختصاص دهیم و تنها یک سوم مساحت به سیب زمینی و صیفی کاری اختصاص یابد
۳- این تصور باطل را که شهرستانمان کشاورزی محور است رها کرده و خودمان برای صنعتی کردن اقدام کنیم، منتظر مسئولین تنبل و خوش خیال نباشیم
۴- در صنعتی شدن هم متوجه مسائل زیست محیطی باشیم، باهار ما همیشه و در هر حالی باید بهاران باشد و چون نگینی بدرخشد، پیشنهاد بنده در درجه‌ی اول توجه به پتانسیل صنعت گردشگری است که صنعتی سود ده و بشدت اشتغالزا و پاک است ۵– بسیاری از همشهریها ثابت کرده‌اند بیزینسمن و تاجر خوبی هستند، باهار میتواند تبدیل به پایلوت و بورس خرید و فروش محصولات کشاورزی و نهاده‌های کشاورزی برای سایر شهرستانها شود، البته اگر ما انرژی خود را از زمین و زیاندهی رها کنیم و وقت کافی برای فکر کردن و تجارت داشته باشیم
۶- شهرداری باهار و سایر شهرهای منطقه را هرچه زودتر ملزم به عدم کشت گیاهان پر آب بر در فضاهای سبز شهری بکنیم، بدون چمن و خیلی از گلهای فصلی و درختان و درختچه‌های عمدتا پر آب بر هم امکان ایجاد فضای سبز زیبا و متنوع وجود دارد، مخصوصا با این وضع آب کاشت بی رویه‌ی چمن شبیه دیوانگیست، شخصا حاضر به ارائه‌ی مشاوره در این زمینه به شهرداریهای محترم هستم، این مطالبه باید در صدر کارهای شوراهای جدید باشد
۷– بعنوان الگو توجه همشهریان عزیز باهاری را به نمونه‌ی هم روستاییهای عزیزم در زاغه در زمینه‌ی تغییر شغل جلب میکنم، در دهه‌ی شصت و هفتاد کامیونداری شغلی جدید و نسبتا پر درامد بود که ریسک و سختیهایش را توجیه میکرد، شغل عمده‌ی زاغه‌ایها کامیونداری بود، کم کم کامیون زیاد و استهلاک و خرج ماشین زیادتر و درآمد این کار کم شد، کامیونداران زرنگتر زودتر کامیونها را فروختند و به کارهای صنعتی مانند تریلی سازی یا خرید و فروش تریلی و ماشین پرداختند، برغم آنکه بخش دولتی حمایت چندانی از ایشان نکرد و حتی بخشداری و شهرداری محترم صالح آباد همواره جلوی پایشان سنگ اندازی میکند(تا سرمایه و نیروی ایشان را جذب صالح آباد کند!) ولی این عزیزان زحمتکش دوراهی زاغه را تبدیل به قطب تریلی سازی و خرید و فروش تریلی و کامیون در کشور کرده‌اند که شایسته‌ی تقدیر است، باهاریهای عزیز مخصوصا کشاورزان نیز انسانهای سختکوش و خوشفکری هستند و فقط باید تغییر دیدگاه دهند و در سایر زمینه‌ها انرژی صرف کنند و سرمایه‌هایشان را نیز به خارج از شهرستان منتقل نکنند.

صمد قربانی
انتهای پیام/