شهر بهار با آنکه قدمت چند صد ساله یکی از شهرهائی است که از لحاظ آداب، رسوم و تنوع آئینی از گوناگونی فراوان همراه با تمدنی غنی و پربار می باشد.

شاعر خوش قریحه "بشیر فضائلی" ، متخلص به "واله" به سال 1331 شمسی در شهر ادب پرور بهار(باهار) و در دامان خانواده ای اهل ذوق و ادب و علم و هنر، چشم به جهان گشود.

یکی از حکومت هایی که بعد از تضعیف سلجوقیان در ایران تشکیل شد حکومت آل پرچم یا ایواها می باشد.

در شهر بهار علاوه بر خانواده ها که برای بدر کردن سیزدهم فروردین به دشت و صحرا می روند که عموماً با تدارک ناهار و میوه و شیرینی همراه است.

مرحوم جعفر قره خانی در ۵ تیر ماه ۱۳۲۷ در شهر بهار و در محله مسجد جامع متولد شد.

استادعلی حسین درسال ١٢٤۵ هجری شمسی در یک خانواده متدین در محله آق‌دروازه شهر بهار متولد شد.

گره بر گره می‌زنند و صدای دفه‌ها موسیقی عجیبی می‌نوازد. به قول خودشان رنگ‌هایشان خودرنگ است و از نیلی و لاکی و روناس گرفته تا گلرنگ و قرمزدانه چشم آدم را نوازش می‌کند. اینجا شکوه تار و پود هنر چند ساله ایرانی‌ها و عظمت معماری ایرانی، اسلامی به هم گره خورده و حال آدم را خوب می‌کند.

بهاری ها به زمین های کشاورزی دور و نزدیک اصطلاحاً «چول» (čol) می گویند که به معنی صحرا می باشد

در بهارقدیم کلمه باغ به تاکستان اطلاق می شود. در گذشته باغات انگور فراوانی در اطراف بهار بوده که برای تفکیک آنها از همدیگر نامی برای هرکدام انتخاب نموده بودند. برخی از این نام ها عبارتند از:

اَل سین سِه، تا پیس اِورگَن مَسِه (al sin se, tâ pis örgan mase)

« مونجوق سالماق » مراسمی است. عمدتاً زنانه که در واقع نوعی فال‌گیری با شعر محسوب می‌شود.

روس های متجاوز در دهه اول اسفند سال ۱۳۳۴ ه.ق وارد بهار شدند. در هوای بسیار سرد آن زمانی ، مراکز عمومی چون مساجد و انبارهای حکومتی و برخی ازخانه ها اشرافی چون خانه حسن و قاسم و آسیاب ها و انبار آنها و انبار سوخت حمام ها که حمام تونه نامیده می شدند را به زور اشغال می کنند.