آشیق استاد علی حسین بهاری

دوران کودکی را هم درهمان محل طی کرد پدرش خانعلی شغل برزگری داشته در همسایگی آنها آخوند ممد، آخوند محله آق‌دروازه سکونت میکرد. او خواندن و نوشتن را در خانه آخوند فرا گرفت و آنگاه وارد مکتب خانه ملا محسن شد. مقدمات دینی و قرائت قرآن را در این مکتب خانه آموخت.

در ١٠ سالگی همراه ملامحسن در منازل جهت خواندن قرآن در مراسم اموات حاضر می شد در آن زمان مراسم اموات در خانه ها برگزار می شد او صوت زیبائی داشت و همواره مورد تشویق بزرگان شهر قرار می گرفت به سبب صدای زیبایش مورد شناسائی آشیق نورعلی واقع شد و از پدرش درخواست شد که پیشه آشیقی را به این فرزند خوش صدا بیاموزد آشیق نورعلی همسایه دیوار به دیوار مرحوم خانعلی بود. نقل است علی حسین در نوجوانی هرشب از پشت بام خانه آشیق به اشعار عارفانه و صدای چوگور (ساز) آشیق نورعلی گوش میکرده و این اشعار را به خاطر می سپرده گاه گاه در جمع دوستانه برای رفقای خود آنها را بازخوانی می کرد.

آشیق نورعلی با جلب موافقت پدر او را تحت تعلیم آشیقی قرار میدهد و از شاگرد خود یک استاد زمان می سازد جو آن زمان او را به یک قاری بی نظیر با صدای ملکوتی تحت تعلیم آخوند ممد سوق می دهد همراه قرائت قرآن در جمع شیوخ در جمع دوستان با صدای زیبای خود با ساز چوگور اشعار عرفانی از رضا بهاری و زکی می خواند.

او زیر نظر آشیق نور علی به آموزش ساز های دیگر می پردازد و در نواختن سازهای دیگر نیز استاد می شود. سازهای رایج را نیکو می نواخته در ٢٢ سالگی یکی از خیرین بنام و از کشتی گیران بنام تحت تعلیم ابراهیم الله رضا بزرگ پهلوان بهارمان می گردد.

بازسازی و وسیع سازی مسجد آق‌دروازه را به او نسبت می دهند او تمام اطراف نهر عبوری از آق‌دروازه را به نیت تهیه چوب زیر بغل مردگان (قولتوق آقاجی) درخت کاری می کند او در حرفه نجاری هم استاد شده به استاد علی حسین نجار ملقب می شود. در بهار او با عنوان های پهلوان و یا آشیق علی حسین و استاد نجار و بلبل قرآن و مدافع بهار، تیرانداز بهار و خیر شناخته می شود.

سال های سال از متدینین بهار بوده در نهضت مشروطه به آموزش جوانان بهار جهت مشروطه خواهی پرداخته، خود همراه مشهدی رجب و حسن قره در رکاب آیت الله شیخ باقر بهاری برای فتح تهران می رود. صدای زیبای او همگان، به خصوص جوانان را فوج فوج جهت پیوستن به انقلابیون مشروطه جذب می کرد. توسط ابراهیم الله رضا و سید اسد این جوانان سازماندهی میگردند.

او اخلاق پهلوانی را از استادش نیکو آموخت و حامی مظلومان گشت. اولین مقاومت او درمقابل ظلم در زمانی صورت گرفت که در آق‌دروازه بعد از جار کشی قرار بود در حضور مردم، عده ای را عمال ارباب به علت نافرمانی از دستور مباشر چوب بزنند صورت گرفت استاد علی حسین چند ساعت قبل از مراسم تبر برداشت و تمام درختان اطراف نهر آق‌دروازه را قطع کرد و سال ها این جمله معروف او ورد زبان بهاریان بود که من این درختان را با این نیت نکاشته بودم که بی گناهان با چوب آنها تنبیه شوند تقریبا تمام مردان و زنان بهار در آن جمع بودند از او حمایت کردند.و مردم به حمایت از استاد علی حسین برعلیه عمال مباشران ارباب شوریدند (قریب به چهل نفر و اکثرا سوار بر اسب بودند) و وادار به عقب نشینی کردند و مراسم تنبیه برگزار نشد.

استاد علی حسین خدمات زیادی در ساخت و ساز مراکز عام المنفعه چون ساخت مساجد و غسالخانه، بهسازی معابر و سنگ چین کردن کوچه ها و ساخت خانه برای افراد بی بضاعت کرد و همچنین “آشیقلار مکتب خانه‌سی” را ایجاد و جوانان را به آن سمت و سو هدایت کرد و برای اولین بار “بوگون مکتب خانه‌سی” را که در آن علوم ریاضی، نقاشی، موسیقی و جمع آوری انواع سنگ، گل و گیاه و خشک کردن آنها و انواع کارهای دستی و … یاد می گرفتند را ایجاد کرد. و در نهایت استاد علی حسین در سال ۱۳۰۷ هجری شمسی براثر بیماری درگذشت. / دکتر جعفر قادری

انتهای پیام/